จะมีสักกี่คนเข้าใจชีวิตหมอ “ผมเป็นโอกาสที่ดีที่สุดสำหรับ คนไข้คนนี้ถ้าเขาเชื่อมั่นและรอผม  ผมรู้ว่า สถานะการณ์นี้ ผมเอาอยู่”

..เป็นความกดดัน ที่ผม ได้ยินได้ฟังจนชินชา
..ก็เข้าใจนะครับ
..แต่สงสาร และเห็นใจ น้องๆทีมงานที่ทำงานเหนื่อยแล้วยังต้องรับความกดดัน อยู่เป็นประจำเวลาอยู่กับ คนไข้
..วันนั้นเป็นคืนวันอาทิตย์ เป็นวันที่ผมไม่ต้องอยู่เวรผ่าตัด ฉุกเฉิน ผมกับครอบครัว กำลังขับรถ กลับจากต่างจังหวัด อีกประมาณ 200กิโล จะถึง บ้านใกล้ๆ รพ.
.. อยู่ ๆเสียงโทรศัพท์ ก็ดังขึ้น

“โทรจากห้องฉุกเฉิน ค่ะ อาจารย์ คะ มีตนไข้ ขาขาด ทั้งสองข้าง ส่งมาที่ รพ.เรา “

ผมรีบจอดรถ แล้วเปิด รูปใน line ดู เห็นแล้ว เครียด เลยครับ คนไข้ พร้อม ขาสองข้าง ที่ขาด นอนรอ การผ่าตัด อยู่บนเตียง
ถ้าท่านผู้อ่านเป็น ผม ในขณะนั้น จะตัดสินใจอย่างไรครับ
..แนะนำให้ส่งไปรักษา รพ.อื่น?ผมจะได้ไม่ต้องเครียด คนไข้ จะได้ไม่ต้องรอ?ตอบโจทย์ ทั้งสองฝ่าย
..ให้แพทย์ เวรที่อยู่ขณะนั้น ทำผ่าตัดเท่าที่ทำได้?
..บอกให้คนไข้รอผม ท่ามกลาง ความกระวนกระวาย ของ คนไข้ ญาติๆ??

…ผมตัดสินใจขับรถกลับอย่างรวดเร็ว สั่งเตรียมความพร้อมทุกอย่างระหว่างเดินทาง เมื่อไปถึง จะได้ ทำผ่าตัดได้ทันที
….ถ้าเกิดอุบัติเหตุหรือถูก เจ้าหน้าที่ตำรวจจับ เนื่องจากขับรถเร็ว จะมีใครเข้าใจหรือเปล่า ว่าผมกำลังทำอะไร อยู่…ทำเพราะอะไร…เพื่อใครที่ผมเองก็ไม่รู้จักมาก่อน
… ขณะนั้น ใจผมไปถึง รพ.แล้ว

…ผมเชื่อว่า ผมเป็นโอกาสที่ดีที่สุดสำหรับ คนไข้คนนี้ ในขณะนั้น
…ถ้าเขาเชื่อมั่นและรอผม
ผมรู้ว่า สถานะการณ์นี้ ผมเอาอยู่

นพ.วิชิต ศิริทัตธำรง

Wichit Siritattamrong