” จากวันนี้่ จะมีเรา เราและน้าอ่าอ๋ายยย ” ( เสียงพี่เสกโลโซ ) ถ้าใครเคยฟังเพลงนี้ น่าจะยังพอจำได้ถึงภาพความทรงจำสมัยกำลังจะเรียนจบมัธยมต้น หรือมัธยมปลายแล้วแยกย้ายกันไปเรียนต่อที่อื่นได้ บรรยากาศในตอนนั้น ถึงมันจะรู้ว่าจะคุยกันต่อได้เรื่อยๆ ก็เถอะ แต่มันก็อดใจหายไม่ได้เนอะ เวลาที่ต้องแยกย้ายกันไปใช้ชีวิตในที่อื่นกับคนใหม่ที่ไม่ใช่เพื่อนเรา
มีอยู่สิ่งหนึ่งที่ให้ความรู้สึกดีๆ ได้ไม่แพ้คนรักเลยก็คือ คำว่ามิตรภาพนี่แหละ เพราะมันคือตัวแทนสายใยของคนกลุ่มหนึ่ง ที่อยู่คนละที่ละทาง แต่กลับมีความผูกพันซึ่งกันและกัน จึงทำให้คำว่าเพื่อนกลายเป็นความสัมพันธ์ที่พิเศษ และเราขาดไม่ได้ พอๆ กับคนรัก และครอบครัวของเรา
บางคนก็หาเพื่อนแท้ได้ง่ายๆ บางคนก็หาเพื่อนแท้ได้ยาก แต่อย่างว่าคำว่าเพื่อนแท้แม้มีแค่คนเดียวก็อุ่นใจแล้วจริงป่ะ ประเด็นสำคัญมันไม่ได้อยู่ที่ว่าเราจะสามารถหาเพื่อนได้ง่ายหรือยากหรอก แต่ประเด็นอยู่ที่ เราสามารถรักษาความสัมพันธ์ของคำว่า ” เพื่อน ” ไว้ได้นานแค่ไหนต่างหาก แล้วคุณล่ะมีเพื่อนสักคนที่รู้สึกว่าอยากจะเมาท์กันไปยันแก่เลยรึเปล่า?
