ประกาศปิดร้าน จนกว่าสถานการณ์จะดีขึ้น

ทางเราขอยอมแพ้แล้วครับ เราสู้ไม่ไหวแล้ว

เอาจริงๆตั้งแต่กลับมาเปิดได้เมื่อช่วงเดือนสิงหาคมที่ผ่านมาเราก็แบกภาระขาดทุนมาโดยตลอด แต่ช่วงนั้นเรามีความหวังที่ว่า ทุกอย่างจะดีขึ้น แต่สุดท้ายมันก็ไม่ได้เป็นอย่างที่เราหวังเอาไว้

รอบนี้เราหมดแล้วจริงๆ ทั้งกำลังกายและกำลังใจ

เจ็บ ที่ หนึ่ง หากคนในพื้นที่พัทยา ยังพอจำได้ ในช่วงของการล็อกดาวน์ครั้งแรกนั้น ร้านเราทำอาหารกล่องแจกพื่น้องคนพัทยา ยาวนานถึงสองเดือน แจกไปไม่ต่ำกว่า 30000 กล่อง ช่วงนั้นเราได้รับเสียงชื่นชมและสรรเสริญจากหลายๆฝ่าย หลายคนบอกกับเราว่า กลับมาเปิดจะมาอุดหนุน อยากสนับสนุนธุรกิจที่ช่วยเหลือสังคม แต่สุดท้ายแล้วคนที่เคยสัญญาว่าจะมาเยี่ยมเราอุดหนุนเราก็ไม่เคยมา ด้วยหลายเหตุหลายปัจจัย บางคนอ้างว่าไม่มีที่จอดรถ บางคนไม่อยากมาในพื้นที่อบายมุขอย่างถนน Walking Street บางคนบอกว่าเราขายแพงกว่าร้านข้างนอกเมือง

แต่เราก็อดทน ทำทุกอย่างปรับปรุงทุกอย่างตามสภาพและกำลังที่เราจะทำได้

เจ็บที่สอง ความผิดรอบนี้มาจากการทุจริต ของเจ้าหน้าที่รัฐ ไม่ว่าจะกรณีแรงงานข้ามชาติหรือกรณีบ่อน แต่รัฐกลับโยนความรับผิดชอบและภาระมาให้ภาคเอกชน คำสั่งปิดก่อนวันปีใหม่สร้างความเสียหายแก่เรามาก ลูกค้ายกเลิกการจองทั้งหมด หากมีการจัดงานปีใหม่ตามปกติ เราคงมีกำลังใจและทุนที่จะสู้ต่อ แต่ความเสียหายระดับนั้น ณ เวลานี้มันทำให้เราไม่มีทางเลือกนอกจากปิดร้าน โดยทางรัฐก็ไม่เคยมีแผนการเยียวยาผู้ประกอบการและพนักงานที่จะได้รับผลกะทบใดๆเลย

เหนื่อยแล้วครับ ท้อแล้ว อยู่บ้านนี้เมืองนี้ ทำถูกต้อง ทำดีเสียสละ ไม่เคยได้ดี

รอบนี้ไม่ขอกำลังใจจาก คำว่า “สู้ๆ” แล้วนะครับ เพราะหนึ่งปีที่ผ่านมาเราสู้มาทุกรูปแบบแล้ว เราทำเต็มที่แล้ว ไม่มีอะไรที่เราเสียใจว่าเรายังทำได้ไม่ดีพอ วันนี้เราขอก้มหน้ารับชะตากรรม เป็นผู้แพ้แบบหมดทางสู้

ตอนนี้บอกตรงๆครับยังคิดไม่ออกว่า อนาคตจะไปทางไหน แต่ ณ เวลานี้ ขอปิดร้าน จนกว่าจะมีอะไรดีขึ้นครับ

ขอขอบคุณทุกกำลังใจในรอบปีที่ผ่านมาครับ ถึงจะน้อยนิดแต่เราจะไม่มีวันลืมลูกค้าทุกๆ ท่านที่อุดหนุนเราในยามที่เราลำบาก